Waar Hij leidt
Wanneer God tot je spreekt, luister je dan? Dit was de centrale vraag van mijn allereerste overdenking vorig jaar. Het antwoord lijkt voor de hand liggend: natuurlijk luister je naar God. Dit is toch prachtig, als Hij jou persoonlijk roept?! In de praktijk kan het echter toch een stuk lastiger blijken om aan Zijn opdracht gehoor te geven. Omdat je liever aandacht geeft aan iets anders dan wat God van je vraagt of gewoonweg omdat je bang bent om de taak uit te voeren. In mijn overdenking verduidelijkte ik de dilemma’s die je tegen kunt komen op weg met God aan de hand van het leven en werk van Filippus de evangelist. Hij reisde het land rond om over de genade van Christus te vertellen in een tijd dat de christenvervolgingen in volle gang waren. Eén van zijn mede arbeiders uit de gemeente was door joodse fanaten gestenigd in antwoord op zijn verkondiging van het evangelie.
Het kan al moeilijk genoeg zijn om in vreedzame omstandigheden jouw wensen en verlangens opzij te zetten, zodat je tijd, middelen en aandacht aan het werk voor God kunt geven. Maar hoe verspreid je Gods woord, hoe leef je je geloof uit in situaties waarin dat jouw leven en dat van je dierbaren in gevaar brengt? Christenvervolging is helaas niet iets slechts uit het verleden. Vandaag de dag worden er nog steeds veel christenen beledigd, bedreigd en vervolgd, mishandeld, gemarteld en gedood alleen maar omdat zij de naam van Christus dragen.
In de afgelopen periode heb ik mij wat meer verdiept in de verhalen van deze mensen (zie onder andere de website van SDOK). Ik heb gelezen over de omstandigheden waarin zij leven, hoe zij met deze vervolging om gaan en de volharding die zij hebben in hun geloof. Bewondering heb ik voor hen, droefheid voel ik voor hun lot en dankbaarheid dat zij kracht in God ervaren. Op mijn manier probeer ik een steentje ter ondersteuning bij te dragen. Door voor ze te bidden en aandacht te vragen voor hun benarde situaties. Het is misschien niet veel, maar dat is wat ik kan doen vanuit mijn veilige en comfortabele leven.
De vraag komt meermaals bij mij naar boven: hoe zou ik reageren als ik in hun schoenen stond? Hoe zou ik reageren als ik net als Filippus werd geroepen om voor God aan het werk te gaan, te midden van christenvervolging? Zou ik snel antwoorden, zoals Filippus dat deed wanneer de Heilige Geest hem riep? Of zou ik tijdelijk onbereikbaar zijn, de denkbeeldig voicemail laten opnemen als God een boodschap voor mij heeft?
Op dit moment ben ik met ADRA International in gesprek over het leveren van een bijdrage aan hun werk door promotiemateriaal over één of meerdere projecten te maken. Dat betekent het bezoeken van die projecten om ze met eigen ogen te zien, iets dat ik al jaren een keer wilde doen. Zo’n projectbezoek kunnen combineren met het nuttig inzetten van één van mijn passies – schrijven- zou geweldig zijn!
Een paar dagen geleden kreeg ik bericht dat we met een klein media team mogelijk naar het Midden-Oosten gaan, Noord-Irak wel te verstaan. In de buurt van het gebied waar in de afgelopen paar jaar de IS flink heeft huisgehouden en deels nog steeds zit. De details zijn nog niet bekend en hoe zeer ‘in de buurt’ het project zit dat wij eventueel gaan bezoeken, weet ik niet. Ongetwijfeld zal het meevallen en worden er geen onnodige risico’s genomen. Maar de gedachte om naar een onveilig gebied af te reizen, riep direct nerveus gevoel op.
Mijn contactpersoon had mij eerder gevraagd of ik een voorkeur had voor een bepaald(e) project en locatie. In de ADRA Connections catalogus stonden projecten over de hele wereld beschreven. Van tropische eilanden tot oost Europa. Ik had geen idee wat te kiezen; hoe moet ik immers bepalen waar God mij het beste kan gebruiken? Dus had ik aangegeven dat ik het aan haar expertise zou overlaten. Ondertussen bad ik tot God dat Hij ons zou leiden naar de plek waar we het meest nodig zijn. Het gebied waarvan nu wordt uitgezocht of we daar heen kunnen, staat overigens niet in die catalogus. Als het zo blijkt te zijn dat we gevraagd worden om naar dit gebied te gaan, zal mogelijk duidelijk worden uit welk hout ik gesneden ben. Toch maak ik mij niet al te veel zorgen. Ik leg het in Gods handen en weet dat dit de veiligste plek is om iets te bewaren.