Uit liefde lijden
Afgelopen week is iemand met wie ik ben opgegroeid uit onze geloofsgemeenschap ontslapen. Ontslapen, het klinkt zo vredig. Maar zijn dood was abrupt, zonder aankondiging door ziekte of slechte gezondheid, op veel te vroege leeftijd. Hij laat een vrouw en twee kleine kinderen achter. Ik kende hem niet heel goed, ondanks dat we samen zijn opgegroeid, maar ik zag hem als een vriendelijke, oprechte, toegewijde en intelligente man. Onze gemeenschap is geschokt, overvallen door verdriet en soms met boosheid vervuld. Het voelt oneerlijk dat hij veel te jong uit het leven is weggenomen en zijn familie ontredderd achterlaat. Sommige mensen roepen uit 'Hoe kan het dat God dit toelaat?!'.
Een andere vraag houdt mij bezig: 'Hoe is het mogelijk dat God zelf dit verdriet kan verdragen?' In de duizenden jaren van menselijke geschiedenis heeft God onbeschrijflijk veel pijn, angst, verdriet en wanhoop gezien. De Bijbel vertelt dat ons welzijn God aan het hart gaat. “Ik heb geen welgevallen aan de dood van wie sterven moet, luidt het woord van de Here Here” “Want Ik weet welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des Heren, gedachten van vrede en niet van onheil” [Ezechiël 18:32, Jeremia 29:11] In Gods oorspronkelijke plan, was geen ruimte voor de dood. Hij had de mens gemaakt om eeuwig te leven. Pas toen de zonde in onze wereld kwam door de ongehoorzaamheid van onze eerste ouders, deed ook de dood zijn intrede.
In Zijn Woord lezen we dat de liefde van onze Hemelse Vader voor ons groot is. “Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.” [Johannes 3:16]. Wanneer we zien dat mensen om wie we geven pijn of verdriet hebben, dan raakt dat ons. We voelen met hen mee. Dit is in nog veel sterkere mate het geval, in een ouder- kind relatie. Veel ouders zouden liever zelf lijden, dan hun kinderen te zien lijden. Zij zouden niet lang twijfelen om hun plek in te nemen als dat mogelijk was. Het kan niet anders dan dat God, wie liefde is en Zijn leven aan het kruis gaf voor ons, ook meevoelt met Zijn kinderen wanneer zij pijn of verdriet hebben. Het feit dat God al eeuwen lang de ellende van deze wereld verdraagt, zegt iets over de enormiteit van Zijn liefde. Wij kunnen het niet bevatten, maar blijkbaar zijn wij het op een of andere manier waard om al die misère te verduren.
Kunnen wij hetzelfde zeggen? Dat de liefde die wij voor God hebben alle narigheid van het leven waard is? Moeten wij lang nadenken over de vraag of wij ons leven voor Hem zouden geven? Onze liefde is onvolkomen, daar waar die van God volmaakt is. Hij overziet alles, terwijl wij vaak blind zijn voor de waarheid. Daarom vraagt God ons om op Hem te vertrouwen wanneer Hij zegt: “Mijn genade is u genoeg.” Alleen door Gods genade kunnen wij loskomen van deze zondige wereld en het lijden dat daarmee verbonden is. We mogen door Zijn Woord weten dat ons lijden tijdelijk is en zal worden beloond op de dag des Heere.
“Verheugt u daarin, ook al wordt gij thans, indien het moet zijn, voor korte tijd door allerlei verzoekingen bedroefd, opdat de echtheid van uw geloof, kostbaarder dan vergankelijk goud, dat door vuur beproefd wordt, tot lof en heerlijkheid en eer blijke te zijn bij de openbaring van Jezus Christus.” - 1 Petrus 1:6,7