Spelen op niveau
Buiten is het ongeveer -10°C, het gras is bedekt met een dik pak sneeuw en de sloten zijn stevig bevroren. Het is weekend en de zon schijnt. Perfecte omstandigheden voor ouders om met hun kroost te gaan schaatsen.
IJsplezier
Terwijl ik comfortabel warm bij de cv vanuit mijn huis naar het schaatstafereel buiten kijk, valt het mij op dat sommige ouders net zo enthousiast schaatsen als hun kinderen en anderen langs de kant blijven staan om een oog in het zeil te houden. Eén moeder begeleidt haar dochtertje van een jaar of vier lopend bij het schaatsen. Haar man is druk bezig met een grote schep de sneeuw van het ijs te schuiven. Het ziet er vredig en gezellig uit. Toch schijnt het mij toe dat de ouders aardig wat moeite (moeten) doen om hun kinderen een middag plezier te geven. Of ze nu - in meer of mindere mate – zelf ook plezier hebben in dit winters spektakel staat er los van. Ze hebben dit hoe dan ook voor hun kinderen over.
Uit je comfortzone
Als iemand achter een stoel aan over het ijs schaatst, word ik herinnerd aan mij eigen kindertijd. Ik vond schaatsen heerlijk. Met het hele gezin gingen ook wij het natuurijs op. Ik zie nog het beeld voor me van mijn vader, schuivend achter een stoel over het ijs. Hij stond behoorlijk wankel op zijn schaatsen. Altijd heb ik gedacht dat mijn ouders de activiteiten van vroeger, zoals schaatsen en kinderpartijtjes, verkleedfeesten, spelletjes en noem maar op, net zo leuk vonden als ikzelf. Als ik nu terugdenk aan mijn vader op het ijs, of die keer dat hij onder de make-up en met haarspeldjes in van ons de deurbel moest beantwoorden, heb ik zo mijn twijfels. Ik vraag me af of ik het leuk zou vinden. Of ik mijn ongeduld, gêne en ongemak opzij zou zetten om mijn kinderen een leuke tijd te bezorgen. Hoe ver zou ik daarin gaan? Zou ik net als sommige ouders vanaf de kant mijn kinderen aanmoedigen, terwijl ik tijd en behaaglijke warmte voor hen opoffer? Of zou ik het wagen het gladde ijs op te lopen om mijn kind van dichtbij te begeleiden. Of zou ik zelf stuntelend (al dan niet met stoel) proberen de lol van het schaatsen te ervaren en ‘mee te spelen’ met mijn kinderen?
Mee spelen
Mijn ouders deden in elk geval altijd mee, speelden mee. Ze stonden niet langs de kant te kijken, maar stonden met hun voeten in de spreekwoordelijke modder. Ik kijk met een warm gevoel terug op mijn kindertijd en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik denk aan de momenten dat mijn ouders met ons meespeelden. Nooit heb ik toen gedacht dat ze het alleen maar voor mij en mijn broer deden. Zoals ik al schreef, ik dacht toen dat ze er net zo veel lol in hadden als wij. En ik vond dat de normaalste zaak van de wereld. Nu ik zelf de leeftijd heb die zij toen hadden, realiseer ik me dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Er is een groot verschil tussen wat kinderen leuk vinden en waar volwassenen graag hun tijd aan besteden. Het is een offer dat ouders maken, niet alleen in tijd, maar ook in het afdalen naar de belevingswereld van kinderen, om op hun niveau te spelen.
God met ons
God heeft hetzelfde voor ons gedaan. Hij is van zijn troon gestapt en heeft zijn goddelijkheid afgelegd om af te dalen naar onze wereld. Hij is niet aan de zijlijn blijven staan, maar is samen met ons komen leven. Ik sta vaak stil bij het offer van Jezus Christus aan het kruis, maar vergeet wel eens dat Hij veel meer voor ons heeft gedaan, veel meer voor ons heeft opgegeven. Het lijkt soms zo vanzelfsprekend dat Jezus op aarde leefde als mens, dat we vergeten wat Hij daarvoor heeft moeten laten. Welk leven Hij heeft moeten achterlaten, een leven als God. Het is goed om daar bij stil te staan.
Dit samen spelen, samen beleven is een essentiële factor voor een stabiel en hecht gezinsleven. Dat geldt niet alleen voor onze gezinnen hier op aarde, maar ook voor ons hemels gezin, voor onze relatie met de Hemelse Vader. Nog steeds wil God ons leven samen met ons leven. Wanneer wij iedere dag weer God in ons leven toe laten en Hem uitnodigen om op ons niveau te spelen, zijn wij verzekerd van een stabiele thuisbasis in de hemel.