In Gods handen
Vorige week zondag was ik in de ochtend met minstens vijf dingen tegelijk bezig. Lunch en avondeten bereiden die ik onderweg moest kunnen opeten, dadel-kokos truffels maken om uit te delen, voorbereidingen doen voor de kookdemonstratie die we zouden geven en tussendoor nog boodschappen halen. Dit alles voor de wijkbraderie waar wij met ons 'gezonder leven' team die middag met een kraam zouden staan.
Hoewel ik in eerste instantie dacht alle tijd van de wereld te hebben, bleek dit toch niet het geval. Al snel voelde ik tijdsdruk en probeerde ik alles tegelijkertijd te doen. Helaas leidde dat er toe dat vrijwel niks naar tevredenheid lukte, wat voor nog meer stress zorgde. Via de app (ook tussen de bedrijven door) las ik dat het bij een van de andere dames van ons team ook niet soepeltjes verliep. Aan de ene kant was het een geruststelling dat ik niet de enige was bij wie niet alles op orde was, aan de andere kant was ik bang dat we een flater zouden slaan op de braderie met ons kraampje over gezonder leven.
Hoe kwam het dat ik in deze gestreste toestand was beland? Een week vóór de braderie hadden we te horen gekregen dat degene die de kookworkshop zou geven wegens omstandigheden niet kon komen. Onze initiële reactie was dat we dan eigenlijk niet met een kraam op de braderie zouden kunnen gaan staan. Dat leek mij een gemiste kans en dus opperde ik dat we het zelf wel konden doen, hoewel ik nog nooit eerder een kookdemonstratie had gegeven. Maar, hoe moeilijk kon het zijn? We zouden een paar eenvoudig te maken recepten uitkiezen die gezond en smakelijk waren. Smeersels voor op brood of toast was de oplossing. Daarvan konden we mensen laten proeven, kleine monsters meegeven en de recepten beschikbaar stellen.
De voorbereidingen die ik in de week voor de braderie trof, liepen niet van een leien dakje. Daardoor had ik vóór zondag niet zo veel klaar als ik had gepland. Ik hoopte dat ik alles zondagochtend kon rechtbreien. Het was alsof de duvel er mee speelde en ook zondagochtend wilde alles niet al te best lukken. Zo raakte ik dus in de stress en was ik bang dat niets meer zou slagen. Het schoot door mijn hoofd dat ik misschien te veel hooi op mijn vork had genomen en begon te twijfelen of ik überhaupt in staat zou zijn een kookdemonstratie te geven. Ik voelde de neiging opkomen om de boel op te geven.
Toch vertikte iets in mij het om mij gewonnen te geven. Ik geloofde nog steeds dat dit een prachtige gelegenheid was om mensen in aanraking te laten komen met de principes van gezonder leven. Ik besloot dat er nog maar één ding was dat ik kon doen: het in Gods handen leggen. Dus ging ik in gebed en vroeg of God Zijn zegen aan deze activiteit wilde geven. Ik was bereid om hard door te werken (stress of geen stress) als Hij het tot een goed einde zou brengen. Of het een succes zou worden, lag niet meer in mijn handen.
We hebben ons oorspronkelijk plan iets moeten bijstellen, maar het is uiteindelijk een hele leuke en geslaagde middag geworden. Aan het einde van de dag was ik weliswaar bekaf, maar met een tevreden gevoel en blij dat we hebben doorgezet. Achteraf besef ik dat de mate van succes van het werk dat wij voor God doen nooit in onze handen ligt. Wij hoeven alleen maar ons deel te doen door voor Hem aan de slag te gaan. Voor de uitkomst zal Hij zorgen.